Αγίες μορφές μας μιλούν για την Ευχή του Ιησού...

 ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ

Ὅλη ἡ τέχνη εἶναι αὐτὴ ἀκριβῶς. Εἴτε περπατᾶς εἴτε κάθεσαι, εἴτε στέκεσαι, εἴτε ἐσωτερικά ἐργάζεσαι, εἴτε βρίσκεσαι στὴν ἐκκλησία, ἄσε τὴ προσευχὴ αὐτὴ νὰ γλιστρήσει ἀπὸ τὰ χείλη σου “ΚύριεἸησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μὲ” μὲ τὴ προσευχὴ αὐτὴ στὴν καρδιά σου θὰ βρεῖς εἰρήνη καὶ γαλήνη σώματος καὶ ψυχῆς 

(Ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ)

Ἡ εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἐργασία κοινὴ τῶν ἀγγέλων καὶ τῶν ἀνθρώπων. Μὲ τὴν προσευχὴ αὐτὴ οἱ ἄνθρωποι πλησιάζουν σύντομα τὴν ζωὴ τῶν ἀγγέλων. Ἡ εὐχὴ εἶναι ἡ πηγὴ ὅλων τῶν καλῶν ἔργων καὶ ἀρετῶν καὶ ἐξορίζει μακριὰ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὰ σκοτεινὰ πάθη. Σὲ σύντομο χρόνο κάνει τὸν ἄνθρωπο ἱκανὸ νὰ ἀποκτήσει τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀπόκτησε τὴν, καὶ πρὶν πεθάνεις θὰ ἀποκτήσεις ψυχὴ Ἀγγελική. Ἡ εὐχὴ εἶναι θεϊκὴ ἀγαλλίαση. Κανένα ἄλλο πνευματικὸ ὅπλο δὲ μπορεῖ νὰ ἀναχαιτίσει τόσο ἀποτελεσματικά τους δαίμονες. Τοὺς κατακαίει ὅπως ἡ φωτιὰ τὰ βάτα. 

(Ὁσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ)

Λέγε ἀκατάπαυστα τὴν εὐχὴ “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μὲ” μὲ τὴ γλώσσα καὶ μὲ τὸν νοῦ. Ὅταν ἡ γλώσσα κουράζεται ἂς ἀρχίζει ὁ νοῦς. Καὶ πάλιν ὅταν ὁ νοῦς βαρύνεται, ἡ γλώσσα. Μόνον νὰ μὴν παύεις. Λοιπὸν ὅταν εὐχόμενος κρατάει τὸν νοῦ του νὰ μὴν φαντάζεται τίποτα, ἀλλὰ προσέχει μόνον στὰ λόγια της εὐχῆς. 

(Γέρων Ἰωσὴφ)

Δία τῆς εὐχῆς “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μὲ” θὰ κερδίσεις τὸ πᾶν. Δία τῆς εὐχῆς καθαρίζεται ὁ ἄνθρωπος, λαμπρύνεται, ἁγιάζεται. Ἡ εὐχὴ εἶναι τὸ σωσίβιο τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος. Ἡ εὐχὴ εἶναι ἡ βάση τῆς τελειότητας. Θὰ λεπτυνθεῖτε καὶ θὰ πετᾶτε μὲ τὴν εὐχή. Δὲν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος σωτηρίας, καθαρισμοῦ καὶ ἁγιασμοῦ ἀπὸ τὴν νοερὰ προσευχή. Αὐτὴ γέμισε τὸν παράδεισο ἀπὸ ἅγιους ἀνθρώπους

(Γέροντας Ἀμφιλόχιος)

Νὰ λέγεις παιδί μου τὴν εὐχὴ, “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μὲ”, ἡμέρα καὶ νύχτα συνέχεια. Ἡ εὐχὴ θὰ τὰ φέρει ὅλα, ἡ εὐχὴ περιέχει τὰ πάντα: αἴτηση, παράκληση, πίστη, ὁμολογία, θεολογία κλπ. Ἡ εὐχὴ νὰ λέγεται χωρὶς διακοπῆ. Ἡ εὐχὴ θὰ φέρει ὀλίγον κατ’ ὀλίγον εἰρήνη, γλυκύτητα, χαρά, δάκρυα. Ἡ εἰρήνη καὶ ἡ γλυκύτης θὰ φέρουν περισσότερον εὐχή, καὶ ἡ εὐχὴ κατόπιν, περισσοτέραν εἰρήνη καὶ γλυκύτητα κ.ο.κ. θὰ ἔρθει στιγμὴ ποὺ ἂν θὰ σταματᾶς τὴν εὐχή, θὰ αἰσθάνεσαι ἄσχημα. 

(Γέροντας Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης)

Νὰ λέτε τὴν εὐχή, “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μὲ”. Νὰ τὴ λέτε μία-μία λέξη κατανοητά, καταληπτά. Νὰ μὴν προχωρεῖτε στὴ δεύτερη λέξη, ἂν δὲν καταλάβετε τὴν πρώτη. Νὰ τονίζεται περισσότερο τὸ τελευταῖο, δὴλ. ἐλέησον μέ. Θὰ σᾶς ἔρθει τώρα στὴν ἀρχὴ ραθυμία καὶ ὕπνος καὶ μετεωρισμὸς καὶ ἀμέλεια ἀλλὰ ἐσεῖς γρήγορα νὰ συνέρχεστε. Όταν λέτε τὴν εὐχὴ, νὰ θεωρεῖτε τὸν ἑαυτὸ σᾶς τώρα στὴν ἀρχὴ, ὅτι εἶσθε στὴ κόλαση καὶ νὰ φωνάζετε κλαίοντας, ζητώντας τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Μακριὰ ἀπὸ τὴν ἀπόγνωση, ἀπὸ τὴν ἀπελπισία καὶ τὰ ὅμοια ταῦτα. Κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς νὰ μὴν δέχεστε οὔτε φαντασία, οὔτε μορφή, οὔτε εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ τοῦ Χριστοῦ ἢ ἄλλου τινὸς Ἁγίου, οὔτε καὶ τὶς λέξεις τῆς εὐχῆς νὰ βλέπετε νοερώς” 

(Γέροντας Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης)

Μάθετε νὰ ἐργάζεσθε τὸ κομποσκοινάκι. Τὸ κομποσκοινάκι θὰ σᾶς ὁδηγήσει ἐκεῖ ποὺ ἐσεὶς δὲν γνωρίζετε. Σὲ ἀνώτερα ἐπίπεδα θὰ σᾶς ὁδηγήσει τὸ κομποσκοινάκι. “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μὲ”

–Έχετε ἕνα πρόβλημα; “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μὲ”

–Έχετε ἕναν πειρασμὸ μὲ τὸν ἄλλον, μὲ τὸν γείτονά σας, μὲ τοὺς φίλους σας κ.ο.κ. “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μέ”. Ἡ εὐχὴ θὰ σᾶς δώσει τὴ λύση τοῦ προβλήματος σᾶς, λύσιν τοῦ ἀδιεξόδου ὅπου εὑρίσκεστε. Τὸ κομποσκοινάκι λοιπὸν “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ,ἐλέησον μὲ” 

(Γέροντας Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης)

Ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες φωνάζουν τὴν πρώτη θέση στὴ ζωὴ τοῦ κάθε χριστιανοῦ τὴν κατέχει ἡ προσευχή. Θέλεις νὰ κάνεις κατάσταση; Προσεύχου. Θέλεις νὰ σωθεῖς; Προσεύχου. ‘Όλες οἱ προσευχὲς καλὲς καὶ ἅγιες εἶναι, ἀλλὰ ἡ νοερὰ προσευχή, εἶναι ἡ βασίλισσα αὐτῶν. “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μέ”. Ἀπ’ αὐτὴν τὴ μικρούλα ἀλλὰ παντοδύναμη προσευχή, ξεκίνησαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ ἔγιναν φωστῆρες τῆς ἐκκλησίας. Λέγε συνεχῶς ὅσο μπορεῖς περισσότερες φορὲς τὴν ἡμέρα καὶ τὴ νύχτα αὐτὴ τὴν εὐχούλα καὶ αὐτὴ θὰ σὲ διδάξει αὐτὰ ποὺ θέλεις, αὐτὰ ποὺ δὲν γνωρίζεις. Βιάσου σ’ αὐτὴν τὴν εὐχούλα.

(Γέροντας Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης)

Ἡ εὐχὴ μᾶς φέρνει κοντὰ στὸν Χριστό. Κάποτε μου ἦρθε (νὰ ἐξομολογηθεῖ) ἕνας μεγαλόσχημος. Μοῦ εἶπε: Ἔχω φθάσει , Ἀββᾶ σὲ ἀπόγνωση. Δὲν βλέπω καμιὰ ἀλλαγὴ στὸ καλύτερο. Πῶς θὰ βελτιωθῶ; Πῶς θὰ πεθάνω γιὰ τὴν ἁμαρτία; Αἰσθάνομαι τὴν πλήρη ἀδυναμία μου. Ὑπάρχει ἄραγε ἐλπίδα σωτηρίας;

Βεβαίως ὑπάρχει. Λέγε ὅσο πιὸ πολὺ μπορεῖς τὴν εὐχή. Καὶ ἄφησε τὰ πάντα στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ.

Καὶ ποιὰ ἡ ὠφέλεια ἀπὸ τὴν εὐχὴ ὅταν δὲ συμμετέχει ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιά; Τεράστια ὠφέλεια. Εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ «εὐχὴ» ἔχει πολλὲς βαθμίδες: ἀπὸ τὴν ἁπλὴ προφορὰ τῶν λέξεων τῆς «εὐχῆς» μέχρι τὴν «εὐχὴ» τὴν θαυματουργική. Μὰ ἔστω καὶ στὴν κατώτατη βαθμίδα νὰ βρισκόμαστε καὶ αὐτὸ γιὰ μᾶς εἶναι ψυχικὰ πολὺ ὠφέλιμο καὶ σωτήριο. Ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ποὺ λέγει τὴν «εὐχὴ» φεύγουν οἱ δυνάμεις τοῦ ἐχθροῦ μας. Καὶ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς γρήγορα ἢ ἀργὰ ὁπωσδήποτε θὰ σωθεῖ.
Ἀναστήθηκα! Ἀναστέναξε ὁ Μεγαλόσχημος. Ἀπὸ δῶ καὶ πέρα δὲν πρόκειται πιὰ νὰ πέσω σὲ ἀκηδία καὶ ἀπόγνωση. Τὸ λέγω λοιπὸν καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνω: λέτε τὴν «εὐχή» .’Ἔστω καὶ μόνο μὲ τὸ στόμα. Καὶ ὁ Κύριος δὲν θὰ σᾶς ἀφήσει 

(Στάρετς Βαρσανούφιος τῆς Ὄπτινα)

Δὲν πρέπει νὰ ἀφήνουμε τὴν εὐχή. Ὅταν μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία, νὰ τὴ λέμε. Νὰ μὴν τριγυρίζει ὁ νοῦς μας στὰ μάταια. Μὲ τὴν εὐχὴ ὁ νοῦς ἀναπαύεται καὶ ἀγάλλεται. Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου πρέπει νὰ ἀσχολεῖται μὲ τὴν εὐχὴ καὶ νὰ μὴν τρέχει στὰ μάταια. 

(Γέροντας Παΐσιος)

Πρέπει συνεχῶς ἀδιαλείπτως νὰ λέμε τὴν εὐχή. Μέσα στὴ καρδιά μας καὶ τὸ νοῦ μᾶς πρέπει νὰ μείνει μόνο τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μας. Γιατί ὅταν ἐμεῖς ἀφήνουμε τὴν προσευχή, τὴν ἐπικοινωνία μας μὲ τὸ Θεό, τότε ὁ διάβολος μὲ λογισμοὺς ἀρχίζει καὶ μᾶς ζαλίζει καὶ δὲν ξέρουμε πλέον οὔτε τί θέλουμε, οὔτε τί λέμε, οὔτε τί κάνουμε. 

(Γέροντας Παΐσιος)

Νὰ λέγωμεν συνεχῶς τὴν εὐχήν, εἴτε μὲ τὸ νοῦν, εἴτε μὲ τὸ στόμα. Ἡ εὐχή, τὸ παντοδύναμον ὅπλον δὲν ἀφήνει τὴν ἁμαρτία νὰ εἰσέλθει. Ὁ διάβολος καίεται ἀπὸ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, διὰ τοῦτο πασχίζει μὲ κάθε τρόπον νὰ σταματήσει τὴν εὐχή. 

(Γέροντας Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτης)

Λέγε τὴν εὐχή: ἁγιάζει τὸ στόμα, ἁγιάζει ὁ ἀέρας, ἁγιάζει ὁ τόπος ποὺ λέγεται. Οἱ δαίμονες βάζουν χίλια ἐμπόδια διὰ νὰ μὴν προσευχηθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἐπειδὴ ὅλες οἱ παγίδες, ὅλα τὰ δίκτυα τῶν δαιμόνων καταστρέφονται διὰ τῆς προσευχῆς. Ἄπειρες φορὲς οἱ δαίμονες διὰ στόματος δαιμονισμένων ὁμολόγησαν ὅτι καίονται ἀπὸ τὴν ἐνέργεια τῆς εὐχῆς.

(Γέροντας Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτης)

Ἡ κάτωθι σύντομος προσευχὴ εἶναι παντοδύναμο ὅπλο κάθε χριστιανοῦ: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μὲ» «Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἠμᾶς». Λέγε ἀδερφέ μου μὲ τὰ χείλη καὶ μὲ τὴν καρδιά σου συνεχῶς τὰ σωτήρια αὐτὰ λόγια, διότι φωτίζουν τὸν νοῦ, γαληνεύουν τὴν καρδιά, καίουν τὴν ἁμαρτία, μαστίζουν καὶ ἐκδιώκουν τοὺς δαίμονας.

Τὸ κομποσκοίνι δὲν μπορεῖ καὶ δὲν πρέπει νὰ εἶναι κάτι διακοσμητικό, οὔτε κάτι ποὺ θὰ μᾶς φέρει γούρι. Ἀντίθετα, χρειάζεται γιὰ νὰ μᾶς θυμίζει τὴ προσευχὴ καί, σὰν τέτοιο, εἶναι μία ἅγια καὶ θεία παρουσία στὴ ζωή μας. Συγκεκριμένα τὸ κομποσκοίνι εἶναι φτιαγμένο γιὰ νὰ κάνουμε τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή, αὐτὴ ποὺ λέγεται ἀδιάκοπα, σύμφωνα μὲ τὴν προτροπὴ τοῦ ἄπ. Παύλου «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε».

Φυσικὰ τὴν «εὐχὴ» αὐτὴ μποροῦμε νὰ τὴν λέμε καὶ χωρὶς κομποσκοίνι, μὲ τὸ νοῦ μας καὶ μάλιστα ὅσο συχνότερα εἶναι δυνατό. Ἡ προσευχή, ποὺ εἶναι ἡ συνομιλία μὲ τὸ Θεό, μᾶς χαρίζει ἠρεμία, ψυχικὴ γαλήνη καὶ διώχνει τὸ ἄγχος ἀπὸ τὴ ζωή μας.

Πηγή: inpantanassis.blogspot.gr